Ku Akasa
TUNGTUNGNA mah tangtu éléh déét, melang ku sobat nu rék indit sosoranganan bari ka tempat nu kacaritakeun sanget naker. Najan bari rerempodan ogé kuring jeung Kusen nuturkeun Jani nu pinuh sumanget, asa kagunturan madu karagragan menyan bodas cenah keur Jani mah, lantaran penelitian keur tugas ahir kuliahna manéhna mémang rék nalungtik tempat sanget.
Nepi di lokasi wahangan Cisanget, bener waé kacida geueumeunana jeung matak kukurayeun ningalina ti kajauhan kénéh ogé. Kaayaan wahanganana geueuman naker, tatangkalan jaranggotan bari jalan satapakna ogé geus teu pati kaciri da arang disaba ku jelema téa, ngan ari urut jalan ngagenatna mah masih bisa katuturkeun. Jambatanana geus kaciri rada barobo jeung matak paur lamun kudu ditincakna ogé.
Kuring jeung Kusen rada nyerangkeun waé ti kajauhan, da karasa tingsariak beuki ngadeukeutan wahangan nu sarérétan ti kajauhan bangun nu geus lalukutan. “Tuh, ti ditu mayit-mayit dukun nu sok ngarogahala sasama jalma téh dialung-alungkeunana,” ceuk Kusen nuduhkeun ka kuring.
Kuring mah bibirigidigan waé bari babacaan sabisa-bisa. Ari Jani mah bangu nu reseppeun pisan da terus waé motoan naon nu katingali ku manéhna. Kana jambatan diliwatan bangun nu euweuh kapaur bari ngaméra titincakanana.
Jani tuluy ngagorowok, “Aya guha handapeun jambatanana, hayu rék ningali moal?” pokna bari teu ngadagoan ditémbalan da manéhna terus turun ka handap bangun euweuh kasieun.
Kuring jeung Kusen ukur bisa papelong-pelong. Kusen nu urang asli lembur Cisanget ogé sieuneun, ari ieu Jani sakitu wanianana.
Lila nungguan Jani nu turun ka handap jembatan nu cenah rék ningali ka guha, tapi nu didagoan teu kaluar-kaluar. Kuring jeung Kusen tungtuna ngarasa melang, lantaran teu jol waé terus ngadeukeutan jambatan, ngan teu kungsi lila Jani témbong naék kana jambatan.
“Hayu ah enggeus Jan, sarieun kieu,” ceuk Kusen dihaminan ku kuring.
Ayeuna mah teu loba omong Jani téh, terus ngincid nuturkeun kuring duaan. Nepi di imah Kusen, bet asa aya nu anéh jeung béda jeung diri Jani. Nu biasana galécok jeung tetelepek téh ayeuna mah cicingeun jeung lungguh naker.
Peutingna Jani panas nyebrét. Boh kuring boh Kusen katut indung bapana, geus cop pasti gara-gara ngulampreng ka wahangan Cisanget.
“Laloyor pisan atuh da, sakitu dibéjaan jeung geus diomat-omatan tong ngulampreng ka lebah dinya, ih da ku keukeuh!” ceuk bapana Kusen.
“Riweuh geus kieu mah,” ceuk indungna mairan.
“Téang Ni Karsih,” ceuk bapa Kusen ka pamajikanana.
Heuleut sajam indungna Kusen datang jeung nini-nini. Can ogé diuk geus undur-unduran bari terus balik deui. “Teu, teu kuat. Teu sanggup kuring mah ieu mah. Ampuuunnn!” ceuk Ni Karsih bari nyembah ka Jani, geus kitu terus ngincid balik deui ninggalkeun kuring jeung nu araya di arimah nu kalah terus ngembang kadu.
Beuki maju ka peuting Jani beuki ripuh, panas malah mingkin nyebret pacampur jeung remen sasar jeung kasurupan. Kasurupanana ogé matak pikakeueungeun jeung pikasieuneun. Ngacapruk kamana karep ti mimiti ceurik balilihan, seuri babarakatan jeung lumengis ménta tulung. Anéh pisan sorana bisa robah-robah kadéngéna, sakapeung sora awéwé, sora budak, sora aki-aki, nini-nini, jeung sora-sora séjénna. Indung bapana Kusén bungbeng ka ditu-ka dieu natambakeun, tapi da euweuh nu matih saurang-saurang acan. Bah Arga minangka nu pangjagona cenah ceuk indung bapana Kusen mah didatangkeun ogé. Ngan barang nepi ka imah jeung nyanghareupan Jani, les tuluy kapiuhan. Atuh ngarereyang duaan Jani jeung Bah Arga. Heuleut sababaraha jam Bah Arga sadar, ngan ti barang ngoréjat ogé tuluy ngabret teu pamit-pamit acan. *
Nyambung…
(Dicutat tina Mangle No. 2894)
