Ku Akasa
SANGGEUS tenang mah, karek Pa Irlan naléngténg ménta didongéngkeun. Barabat waé Kusén nyaritakeun kajadian-kajadian di lembur jeung wahangana Cisanget, kaasup sajarah lembur nu baheula jadi tempat pamiceunan dukun-dukun teluh.
Pa Irlan unggut-unggutan.
“Paingan atuh pami itu mah, abot jeung teu kaungkulan ku Bapa ogé perkawis panyawat Jani mah. Sigana kédah ngumaha ka guru Bapa, Mama Ajengan Basir ieu mah,” ceuk Pa Irlan.
Kuring jeung Kusén papelong-pelong.
“Abot ka bapana, hésé diungkulanana. Janina mah tinggaleun kénéh di jauhna, da nu ayeuna dicandak mah lain Jani!” pokna deui.
Kuring tingsariak saawak-awak. Kusén ogé nu karérét mah sarua da bangun pias.
“Jadi saha nu itu téh atuh?” ceuk kuring ngawani-wani nanya.
“Ari raga badagna mah Jani. Ngan raga lembutna mah lain Jani.” Ceuk Pa Irlan.
Kuring tuluy badami deui jeung Kusén. Najan kukumaha ogé Jani tangtu kudu diubaran nepi ka cageurna deui. Dihenteu-henteu ogé sobat dalit.
“Rék ngontak kulawargana atuh?” ceuk Kusén.
“Sigana mah urang ungkulan waé ku urang, sakali deui waé urang ubaran ka Mama Ajengan Basir luyu jeung saran Pa Irlan. Ngan mun masih kénéh teu matih mah nya kumaha deui,” cekéng téh.
Kusén ngartieun, “Enya, karunya kolot-kolotna bisi rareuwaseun jeung pangpangna mah apan indung bapa Kusén mah aya di Sumatra, jauh lalampahanana mun kudu ka Bandung. Satuju urang ubar-abér waé sabisa-bisa.”
**
Mama Ajengan Basir horéng sarua aya di wewengkon pakidulan, ngan daérahna mémang rada jauh jeung lembur Kusén di Cisanget mah. Ceuk katerangan Pa Irlan mah, Mama Ajengan Basir teu bisa dititah ka dayeuh da geus kolot, tapi kudu didatangan. Pa Irlan teu bisa nganteur ogé da keur aya kaperluan séjén. Ngan méré alamat waé.
Sajajalan ripuh kacida mawa Jani nu gering. Kuring jeung Kusén nyéwa mobil, ngan ririwit pisan di jalanna. Ti mimiti kempes mah, béak bensin mah nepi ka mogokna. Tungtungna kana umum, ngan loba pisan hahalangna. Ti mimiti diturunkeun di tengah jalan lantaran Jani nu dianggap teu jejeg jeung ngaganggu panumpang séjén, nepi ka mobil mogok jeung kempes ogé kaalaman.
Atuh nu kuduna jam dua geus nepi téh, geus rék maju ka magrib masih tilu parapat jalan. Kuring jeung Kusén sewak maju ka peuting mah. Ngan euweuh pilihan séjén najan kudu leumpang ogé rék disorang ku leumpang. Nyobaan kana ojég, hahalangna sarua kénéh. Ti mimiti awak Jani nu cenah ngabeuratan nepi ka bitu ban, geus teu kaitung. Najan hahalang di jalan loba pisan, teu burung nepi ka lembur Mama Ajengan Basir. Ngan nya kitu, ti barang nepi ka lembur jam salapan peuting, Jani kalah ngajubleg jeung awakna beurat kacida. Digotong ku kuring jeung Kusen ogé teu sanggup.
Urang lembur marantuan, ngan nya kitu téa sarua waé teu kaangkat awak Janina.
“Salah saurang tipayun waé nepangan Mama Ajengan Basir,” ceuk salah saurang urang lembur nu mantuan ngaréréyang Jani. Kuring langsung muru bumina Mama Ajengan Basir dianteur ku urang lembur. Nepi di bumina horéng Mama Ajengan geus ngadagoan cenah ti isuk-isuk. Kuring langsung dibéré cai dina botol nu kudu diusapkeun kana awak Jani. *
Nyambung…
(Dicutat tina Mangle No.2895)
